Drugsverslaving is doorgedrongen in allerlei etnische groepen in de Israëlische samenleving, maar de meeste verslaafden die we in Tel Aviv tegenkomen zijn immigranten uit de voormalige Sovjet Unie, tussen de twintig en veertig jaar oud. Naast hen zorgen we ook voor geboren Israëliërs, Joden en Arabieren, en anderen. Uiteindelijke profiteren niet alleen zij van onze hulp, maar ook hun omgeving; familie, vrienden en collega’s.

We zien tot ons verdriet jonge mensen - drugsverslaafden, prostituees en daklozen - sterven op de straten van Tel Aviv. Degenen die in leven weten te blijven, leiden een bestaan in slavernij, wat geen ‘leven’ kan worden genoemd. Drugsverslaafden verliezen al hun bezittingen, familie en gezondheid. Met de tijd worden ze net zo ziek en vermagerd als de gevangenen vroeger in concentratiekampen. Deze mensen, duizenden jongvolwassenen, zijn een van de meest kwetsbare groepen in de Israëlische samenleving, omdat niemand om hen geeft. Verslavingen zijn vreselijke ziekten, niemand kan mensen volledig tot genezing brengen dan God.

Ons werk met drugsverslaafden begon in 2005 met straatevangelisatie en Bijbelstudies. Zeven jaar later, in 2012, drukte God ons op het hart om een opvangcentrum in de armste wijk van Tel Aviv te beginnen. Het Aviv centrum is gevestigd naast het oude busstation van Tel Aviv – dat nu geldt als verzamelplek voor drugsdealers en prostituees. Het busstation staat ook wel bekend als ‘de laatste stop’. Als mensen dáár terechtkomen, kunnen zij sociaal gezien niet dieper zinken.

Ons centrum is zes dagen per week geopend. Honderden verslaafden komen elke maand langs. Zij komen bijvoorbeeld voor een kop soep, schone kleren of hebben eerste hulp nodig vanwege ernstige wonden van het spuiten van harddrugs. In het centrum laten wij hen de onvoorwaardelijke liefde van Jezus zien en leren we hen lessen uit het Woord.